Od początku rządów kolacji rządowej KO-Trzecia Droga-Lewica, obserwowany jest stopniowy proces utraty wpływów przez ten trzeci element układanki rządowej. Trudno aktualnie odróżnić od siebie bardziej lewicujących posłów Koalicji Obywatelskiej od bardziej liberalnych działaczy Nowej Lewicy, co mogłoby sugerować, że właściwie tandem Czarzasty-Biedroń, dopóki jeszcze ma znaczenie po lewej stronie sceny politycznej, powinien się zastanowić nad dołączeniem do KO. Do niedawna jeszcze jedynym jednoznacznie lewicowym miejscem na mapie politycznej Polski była Partia Razem, która będąc w klubie Lewicy, dystansowała od decyzji rządu Donalda Tuska. Ten bastion właśnie upadł. Czy z nim kończy się lewica jako taka w Polsce?
Decyzja wicemarszałkini Senatu Magdaleny Biejat, senatorki Górskiej oraz posłanek Olko, Gosek-Popiołek i Wichy o odejściu z Partii Razem, a w przypadku Biejat również rezygnacja ze współprzewodniczenia tej partii, wydała mi się zaskakująca, bo do niedawna wyglądało na to, że wyżej wymienione polityczki wraz z Adrianem Zadnbergiem tworzą bardzo mocny skład, pozostający w opozycji do rządu, jednocześnie w wielu sprawach głosując z większością, a tym samym w jakimś stopniu zgodny ze swoimi ideami, co świadczyć mogło o tym, że mamy do czynienia z osobami, które rozumieją swoją rolę w polityce. Ta jest jedna i została dość oczywiście określona w podstawach nauki o polityce: celem polityka czy szerzej partii jest zmiana rzeczywistości na korzyść obywateli, poprzez realizację zaproponowanego programu. Żeby realizować tę definicję, dotychczasowi parlamentarzyści Razem, stali w trochę w rozkroku, co dla jednych sugerowało sprawność, dla drugich kompromisowość i koniunkturalizm.
Teraz sprawa została ostatecznie przecięta – połowa posłów partii pozostaje w Lewicy, druga przechodzi do opozycji. Koło poselskie razem będzie składało się z 5 posłów, co nie daje nadziei na ich wielki wpływ na cokolwiek. Można byłoby więc wysnuć wniosek, że ten rozłam w pewnym sensie oznacza cezurę dla polskiej lewicy, która oczywiście biorąc pod uwagę daleko idącą bliskość Nowej Lewicy z KO, była w polityce parlamentarnej reprezentowana przez właśnie polityków Razem. Ich pięć głosów nie będzie miało znaczenia dla rozstrzygnięć sejmowych, a ich potencjalne głosowania przeciwko propozycjom rządowym im bliskim, np. w sprawie związków partnerski, li tylko ze względu na fakt bycia w opozycji, o wsparciu posłanki Matysiak nie wspomnę, to recepta na popadnięcie w polityczną nicość, która skończy się porażką wyborczą partii w 2027r. Ta porażka może być jeszcze bardziej bolesna w związku z tym, że z Razem odeszły parlamentarzystki z czubów popularności tej partii, czy wręcz całego Sejmu i Senatu.
Czy więc ten rozpad oznacza swoisty upadek tak funkcjonującej lewicy parlamentarnej? Jest szansa, że nie i paradoksalnie nie wiązałbym jej z Razem. A przynajmniej nie z tymi ludźmi, którzy w niej pozostali. Wydaje się, że odejście senatorki Biejat i jej potencjalnej wstąpienie do Nowej Lewicy, pozwoli na utrzymanie tej partii stosownie na lewo od Donalda Tuska. Jednak żeby tak się stało, nową przewodniczącą lewicy musi zostać któraś z Pań ministerek: Dziemianowicz-Bąk lub Kotula. One, dwie z najbardziej ciężko pracujących członkiń rządu, przy olbrzymim nacisku ze strony dwóch innych elementów koalicji rządowej, pozostają osobami wciąż bliskimi ideom lewicowym i pamiętającymi o tym, że nowoczesna socjaldemokracja powinna się jednak odróżniać od europejskich chadeków czy liberałów. Wsparcie obydwu Pań ze strony właśnie Biejat, Olko czy Gosek-Popiołek może być decydujące o ich sukcesie, jednocześnie windując byłe polityczki Razem na istotne pozycje w nowej partii. Przy zwycięstwie na lewicy Krzysztofa Gawkowskiego, wydaje się, że włączenie lewicy do KO jest niemal nieuniknione – wtedy rozłam w Razem może oznaczać koniec jako takiej lewicy parlamentarnej w Polsce, a jej nieoficjalnym grabarzem będzie Andrian Zandberg, którego jeszcze w 2015 roku powoływano na jej mesjasza.
Dodaj komentarz