Klasyka – Strona 2 – kalejdoskop.wroclaw.pl

Jak malować wiosnę? – recenzja „Opowieści wiosennej” Erica Rohmera

16 kwietnia 202016 kwietnia 2020 Adam Krosnicki-Midoncztery pory roku, eric rohmer, francuska nowa fala, recenzja, wiosenna opowieść1 Comment

W 1990 roku mistrz kina i prekursor Francuskiej Nowej Fali – Eric Rohmer przystępuje do realizacji jego ostatniej serii filmowej. Pomysł w głowie autora “Sześciu moralnych opowieści” narodził się w momencie zetknięcia się szekspirowską “Opowieścią Zimową”. Scena “cudu” wywarła na reżyserze tak duże wrażenie, że posłużyła za inspirację do stworzenia filmu o tym samym tytule. Rohmer wprowadza dodatkowo trzy pozycje do swojego cyklu i na wstępie koncentruje się na wiośnie. Zanim jednak reżyser przeniesie widza w sensualną podróż po czterech porach roku warto cofnąć się 94 lata do roku 1896.…

Film Klasyka Magazyn Recenzja

„Świadek”: takie kino robiono w latach 80.

13 kwietnia 202013 kwietnia 2020 Maciej Stasierskiharrison ford, HBO, Peter Weir, świadek, witness0 comment

Harrison Ford od lat uznawany jest nie tylko za jednego z najbardziej znanych aktorów na świecie, ale wręcz uważa się go za żyjący element popkultury, postać większą niż życie, która od bez mała 50 lat jawi się jako coś (ktoś w tym wypadku) w naszym w życiu pewnego. Najmniej w kontekście Forda mówi się o jego umiejętnościach czysto aktorskich. W 1985r. próbował to zmienić Peter Weir obsadzając go w głównej roli w swoim kryminale Świadek. Świadek opowiada historię Johna Booka (w tej roli Ford), policjanta badającego sprawę zabójstwa innego funkcjonariusza…

Film Klasyka Magazyn Netflix Recenzja

Mroczny przedmiot pożądania – recenzja filmu „Lolita”

9 kwietnia 20209 kwietnia 2020 Majka Jankowskalolita, Stanley Kubrick1 Comment

Stanley’a Kubricka nikomu nie trzeba przedstawiać. Amerykański reżyser stanowi niedościgniony wzór dla wielu współczesnych twórców, a jego dzieła wciąż plasują się wysoko na rankingowych listach wszech czasów. Kubrick chętnie sięgał po różne gatunki filmowe – kino wojenne, satyra, sci-fi czy horror, niezależnie od tego zawsze wychodził na przysłowiowej tarczy, a do jego dzieł wraca się z największą chęcią. Wielokrotnie amerykański twórca przenosił na wielki ekran powieści – tak jak jeden z jego większych projektów, jakim była Lolita. Książka Vladimira Nabokova stanowiła punkt wyjścia do scenariusza, nad którym pisarz pracował wspólnie…

Film Klasyka Magazyn Recenzja

Dziesięć małych morderstw – recenzja 'A potem nie było już nikogo’

9 kwietnia 20209 kwietnia 2020 Tomasz Poborcaagatha christie, hollywood, kryminał, rene clair, tajemnica0 comment

Czy istnieje lepszy sposób na spędzenie wieczoru podczas kwarantanny niż kryminalna zagadka spod pióra Agathy Christie w jednej dłoni i kieliszek wina w drugiej? Zawsze można mieć kieliszki w obu dłoniach, a tajemniczego mordercy szukać w ekranie telewizora. Plan doskonały. Z pomocą w jego realizacji przychodzi serwis vod.pl, który udostępnia za darmo sporą bibliotekę klasyków Hollywood, a między nimi A potem nie było już nikogo (And Then There Were None). Nie martwcie się, jeśli jesteście fanami pisarki, a ten tytuł nie mówi Wam zbyt wiele. O ile na rynkach zagranicznych…

Film Klasyka Magazyn Recenzja

Nazistowska propaganda w czasach zarazy – 'Paracelsus’ G.W. Pabsta

1 kwietnia 20201 kwietnia 2020 Tomasz Poborcadżuma, epidemia, kino nazistowskie, kino niemieckie, Krauss, Pabst, zaraza0 comment

Georg Wilhelm Pabst był reżyserem płodnym przede wszystkim w okresie schyłku kina niemego i przełomu dźwiękowego, artystą wybitnie uzdolnionym, autorem wielkich dzieł – Opery za trzy grosze (Die Dreigroschenoper) na podstawie komunistycznej sztuki Brechta, lewicujących społecznych komentarzy Braterstwa (Kameradschaft) i Frontu zachodniego 1918 (Westfront 1918), Puszki Pandory (Die Büchse der Pandora) z genialną femme fatale w postaci Louise Brooks, jednego z lepszych filmów górskich Białe piekło (Die weiße Hölle vom Piz Palü), w końcu freudowskie Tajemnice duszy (Geheimnisse einer Seele) i rozpoczynająca nurt Nowej Rzeczowości Zatracona ulica (Die Freudlose Gasse).…

Film Klasyka Magazyn Recenzja

„Windą na szafot”, czyli emocjonalna jazda w ślepą uliczkę

31 marca 202031 marca 2020 Adam Krosnicki-Midonlouis malle, miles davis, nowa fala, windą na szafot0 comment

“Jak okrutne fatum wyryte w marmurze, ukradzione szczęście zawsze krótko trwa” Pamiętam, kiedy pierwszy raz wychodziłem zachwycony z spektaklu “Trzej Muszkieterowie” we wrocławskim teatrze muzycznym Capitol, to właśnie te słowa najbardziej rezonowały mi w głowie. Są one podsumowaniem zakazanej, skazanej na niebyt miłości Królowej Anny i Księcia Buckinghama . Ilekroć ponownie oglądam tę sztukę, za każdym razem te dwa wersy wyjątkowo mnie poruszają. Po seansie “Windy na Szafot” Louisa Malle, w labiryncie mojej pamięci znów natrafiłem na to zdanie, które wzmożenie na mnie zadziałało i zostało zrozumiane przeze mnie jeszcze…

Felieton Film Klasyka Magazyn

Szczęśliwy pociąg do kina – Ja, Miedwiedkin i Marker

26 marca 202027 marca 2020 Tomasz PoborcaAleksander Miedwiedkin, Chris Marker, historia kina, kino nieme, kino sowieckie, komunizm, propaganda, satyra, ZSRR0 comment

Z Polski do Francji, lecz przez Rosję – kierunek dość pospolity, ale droga jakaś pokrętna. Tak w skrócie mogę opisać moją krótką przygodę filmoznawczą, z której spowiedzi przed rodzimym czytelnikiem nie chce mnie zwolnić sumienie i fakt, że informacji na ten temat w języku polskim jest jak na lekarstwo. Rozpoczęła się dość niepozornie, bo od lektury kolejnego rozdziału Kina klasycznego na temat socrealizmu, a skończyła w latach 90-tych w obiektywie kamery pewnego znanego dokumentalisty, kochającego się w kotach (miłość do zwierząt wydaje się być cechą wspólną z bohaterem tego artykułu).…

Felieton Film Klasyka Magazyn

Czas przeszły i retrospekcje w 'Furmanie śmierci’ Victora Sjöströma

5 marca 20205 marca 2020 Tomasz Poborcaanaliza, egzystencjalizm, furman śmierci, kino nieme, kino szwedzkie, retrospekcja, sartre, szwecja, victor sjostrom0 comment

Victor Sjöström, szwedzki reżyser, w filmie Furman śmierci (Körkarlen, reż. Victor Sjöström , 1921) zestawia ze sobą dwa gatunki – dramat i fantastykę. Osią dramatyczną przedstawionej historii jest relacja Davida Holma, egocentrycznego alkoholika, w którego postać wciela się sam autor obrazu, z dwiema kobietami: żoną Anną oraz Edit, siostrą w metodystycznej organizacji pomocy kościelnej, która stara się sprowadzić Davida na dobrą drogę. Elementem fantastycznym jest postać woźnicy, operującego tytułowym pojazdem. Legenda głosi, że ostatnia osoba umierająca przed zakończeniem roku kalendarzowego musi objąć to stanowisko i przemierzać świat, zbierając dusze z…

Felieton Film Klasyka Magazyn

W miłości do kiczu

15 lutego 202015 lutego 2020 Jan KrzakowskiJames Nguyen, Najlepsze z Najgorszych, Neil Breen, Ptakodemia, The Room, Tommy Wiseau, Złote Maliny0 comment

Tommy wchodzi do kwiaciarni. Ekspedientka pyta się, w czym może pomóc. Tommy, podchodząc do lady, wita się i prosi o bukiet czerwonych róż. Ekspedientka, witając się, przejawia zaskoczenie, nie zdając sobie sprawy, że to Tommy. Tommy potwierdza bycie Tommy’em i pyta się, ile kosztują. Ekspedientka odpowiada, że 18 dolarów. Tommy przerywa jej, podając jej pieniądze i mówi, żeby zatrzymała resztę. Wita się z psem siedzącym na ladzie, głaszcząc go. Ekspedientka mówi Tommy’emu, że jest jej ulubiony klientem. Tommy, wychodząc, dziękuje jej i się żegna. Koniec sceny. Początek legendy. Narodziny…

Felieton Film Klasyka Magazyn Recenzja

Igranie z czasem – analiza filmu „Mr. Nobody”

26 stycznia 202026 stycznia 2020 Majka JankowskaJaco Van Dormael, mr. nobody0 comment

W każdym momencie czasu kryje się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym momencie czasu kryje się wieczność. Pani Jeziora, A. Sapkowski Gołębim przesądem nazywa się przekonanie, że wykonywana przez podmiot czynność ma wpływ na inne wydarzenia. Przeświadczenie to daje przede wszystkim złudną nadzieję, że jednostka mogąca pochwalić się możliwością wyboru jest kowalem swojego losu. Belgijski reżyser Jaco Van Dormael w swojej produkcji z 2009 roku Mr. Nobody stawia tytułowego bohatera – jedynego śmiertelnego człowieka – przed rozważaniami na temat losów minionego życia. Jednakże tematem niniejszej analizy nie będzie próba psychologicznego ujęcia koncepcji sensoryczno-motorycznej, a…